පේ වෙලා මනාවට
අහස් කුස සිප ගන්න
වලා කුළ හඬද්දී
වැහි කඳුලෙ නැහැවෙන්න
පත් අඟින් ඒ කඳුල
පොළෝ ගැබ සඟවන්න
තරු පිනිති දස අතේ
විසුරුවා හිනැහෙන්න

ළදැල්ලට බර වැඩීයි
පිනි බිඳක් උහුලන්න
ඒ නිසයි ඉරි ඉරී
වැටුනෙ බිම හැමදාම
වියලි පත් ඉගිළුනේ
බොර පාට දිය මතට
කිමද ප්‍රිය ඔය හැටිම
ඔහේ පාවී යන්න

ගම්බීර ලෙස උසින්
සියලු දුක් දරාගෙන
වැජඹෙමින් පල දරණ
අතු රිකිලි වඩාගෙන
ගසේ අක් මුල් රැක්කෙ
මහ කඳක් තෙමීගෙන
මහා රුක් හිනැහුණේ
හිතේ දුක් හංගාන


2024.09.30.

Photo credit Dan Meyers