ලන්ඩන් පුරවරේ මා සිටිනා අතර
සන්සුන් සැදැල්ලකි ඇස ගැටෙනා නිතර
වන්හුන් නොදන්නෙමි උන් කාගේ කවර
තනියෙන් සිඟිති මිරිවැඩියකි වැට අතර

ඇසෙයි බොලද බස් මා සවනේ නිතර
දිසෙයි පැටික්කිය කවුලුව නෑ විවර
හඬයි මහ රැයේ වෙනසක් නෑ කවර
රිදෙයි ලය මඩල ඇවිලෙයි හිරි නහර

අවකන් දේශයෙන් මෙහි පැන ආවාද
දුකකින් වැලපෙනා පවුරින් පිටවීද
දහමින් පිරි රටට බර, පැටියෙක් විනිද
නිදුකින් පැන්චියේ රෑ ඇස පියවේද

මකරුන්ගේ රටට හොද වැඩි විද මන්දා
හනුමන් රටෙන් ආවද මසුරන් හන්දා
සිහිනෙන් කෑ ගසා නිසසල රෑ බින්දා
යහනින් බිමට නොවැටෙයි පුටු වට හන්දා

පත් දළු එකින් එක පඩු පෑයට හැරුන
අත් ඔසවා තුරු මඩුලු උනුසුම සොයන
කිත් පැසසුම් නොවේ මිනිසත් බව රකින
සත් කුළු පවුරක් ය, මේ බිම නුඹ රැදුන

ගිම්හානය නිමයි සිසිරය අත ලගය
සන්තාපය පොදි බැදන් ගමරට යා යුතුය
නෙත් මායමේ සරදම් නොවෙනස් හැඩය
සත් මාලයේ මිරිවැඩි මා නෙත් තෙමිය