මළානික හඳ පළුව රහසින්
නිදි කිරන විට මාවතේ..
අදුරු සෙවනැළි මැද අදත් මං
දිටිමි, ඇහිදින ජීවිතේ..
මුර කුටියෙ හිද මුහුණ හොවමින්
අදිසි නුඹෙ උණු ලය මතේ..
මහද පාමුල ඉකි බිඳිමි මම
තුහින ගිනි ගත් හිමවතේ

හොරට නිදි වැදි නුවරු සතොසින්
අවදි වන තෙක් හෙට උදේ...
දිගාවී මලසුනේ අපුලින්
මර සෙනග නුඹ වට ඇදේ...
ශ්වේත එළියේ සාධු ජනයින්
අඳුර මැද රගනා සදේ...
යකඩ පහසින්,මල් පියළි වන්
දනිමි, නුඹෙ අත් පා රිදේ

"මිනිස් කම" මස් කඩේ කොක්කක
කදුළු බොන විට ලේ පෙරාගෙන...
හද දෙපළු වී දැවෙන මොහොතක
"මැක්බත්ගෙ"නෑදෑයො සපැමිණ..
"සොදුරු පිවිතුරු මල නුඹම නෙව"
ප්‍රශස්තිය හැමදාම රවටන...
අසාපන් උපදින බිළිදු මුව
සිඹිනු හැකිදැයි පිළුණු ප්‍රේමෙන

කුණු ඇළේ ළඟ මුඩුක්කුවෙ උන්
"ඔල්මාදකාරයෙක්" කිව්වට...
උමතු රාගෙන් බමන මතකින්
නෙමේ සොදුරිය මේ සැබෑවට...
නාදුනන ලේ පණ ගැහෙද්දෙන්
දිවි පුරා පෙම පුරුද්දන්නට..
නවතින්න මගෙ ලෑලි කුටියෙන්
පෙර එකෙක් තව නෙලා ගන්නට