මගේ නම
වින්කා රෝසියා
ගෙදරට කියන්නේ
මිනී මල්

යකඩ පීල්ලට පහළ
සිල්පර කොටය යට
පුංචි ඉඩකඩ
ඒ් මගේ පදිංචිය

වෙලාව හතරට ඇති
සීග්‍රගාමී නුවර දුම්රිය
එන වෙලාවයි ඒ්ක

ඇඩුම් මුහුණින් යුතුව
ඈ ආවෙ
සරසවිය පැත්තේ සිට

අතේ තිබුණා පොත්
පුංචි අත්බෑගයක්

අනේ කොහොම කියන්නද
බලන්න මගේ පෙති පුරාම
තැලී පොඩිවී ගිය
ඇගේ සිරුරින් විසිරුණ
පරාජයේ ලේ බින්දු

කුලී වැඩ කර දුක්විඳ
අම්මා පෙවූ කිරි

ගොරබිමේ දුම්රිය යට
යකඩ පීලි අතර
ආදරය රැකගෙන ඉන්න මට
ජීවිතය ගැන තවත් මොනව ද?