මහ මෙර තරම්
බර හිස මත රදවාන
අබැටක තරම්වත්
මගෙ හිසෙ නොමදාන
කදුල ද දුකද
නෙත් පතුලෙම සගවාන
සිනහව බෙදා දෙන
අරුමෙකි හැමදාම
මව් පිය සෙනෙහසේ
උණුසුම තවරාන
හිත ලග තනිය
මැකෙනා තුරු ඉගිපාන
ප්‍රේමය කිමැයි
නිරතුරුවම පෙන්වාන
දබ රන් පිළිරුවයි
නුබ මගෙ හද ගාව