වහලය හිල් වෙලා වැස්සට ගේ තෙමිලා
කටුමැටි බිත්තියද දියවී ගෙන බැහැලා
දෙන්නට දෙයක් නැහැ දරුවන් හට උයලා
වෙන පිළියමක් නැත කිම කරනුද කියලා

අගහිග කම් නිසා රන් කහවණු සොයලා
දැනුනා වේදනා නිම කර යුතු කියලා
දූ දරුවනුත් නිවසේ තනියම තියලා
මා පිට උනා ඉරණම මේ යැයි හිතලා

පහසුය කියා හිතුවට මෙහි ඇති කාරී
පුතුගේ හාමු දියණිය හරි වද බාරී
අසනීපයක් හැදුනත් අප අත නාරී
මැසවිලි නගා නම් ඉන්නට බැහැ බේරී

වරද සුළු උවත් සුළු දමාවි ගෙලද සිඳ
සමහර දාට ලැබුනේ නෑ අපට කැඳ
මතකයෙ තබා ගෙන නිතරම පැතුම් බිඳ
ගත විය දෙවසරක් හැම දුක් ගැහැට මැඳ

අමනාපයක් සිත තුල නැත දළුලන්නේ
දාරක සෙනේහය නිතරම මතුවෙන්නේ
යම් දවසකදි මව්ගුණ සිහියට ගන්නේ
එදිනට පුතේ හැකිනං සහයක් දෙන්නේ....

Photo credit; Tima Miroshnichenko