සොබා දම , කිම කුරිරු මෙතරම්?
අහස ගුගුරා- පොළොව වෙවුලා
උසම උස කඳු කඩන් වැටුණෙත්
බැතින ඒ කඳු සිරස නමැදූ
අහිංසක හිස් මතටමැයි….
වැටෙන වැහි පොද-තරග වැද වැද
අකරුණාවෙන් තලා දමමින…
වියරු වැටි වැටි පහර දුන්නෙ ද
සුමුදු මල් පෙති වලටමැයි…
මුහුදු රළ පෙළ පෙරලි පෙරලී
වෙරළ වැළැඳ ම රැඳෙනු රිසි වුව
යළි හැරී යා යුතු ම වෙයි…
සිඳු යළිදු රළ ගිල ගනියි…
කුසෙහි කලලය පෙමෙන් වඩමින
දූ පුතුන් තුම් රජුන් කරවා
දුක ම වළඳා කඳුළු බොන්නෙ ද
අනේ, අම්මාවරුන්මැයි…!