දෑස් කඳුළින් තෙමා
මුවගට කැන්දු
ඒ තමයි මල් සමය
හිසේ මල් පොදි රැන්දු
කාලයක් ගත වුනත්
මල් මතක මන බැන්දු
අදත් සිහි වෙයි සැන්ඩ්විචස්
සේම සරුවත් බිංදු..

නන්නාඳුනන හිතක වුව
පෙමක් පැල කරන
හිනාවම ඉනාවකි
ආත්මය කිති කවන
තරු පොකුරු අතර මැද
ආඩම්බරෙන් රැඳුන
ඔරායන්ටත් බැරිලු
නෙත් සරින් ගැලවෙන්න..

හිරු උණුහුමේ ඉන්න
සඳ සිහිලෙ නැහැවෙන්න
ලද එකම මොහොත ඇති
හදවතක් උතුරන්න
කොහේ හෝ පිපීලා
හිතක් අසලම උන්න
මලක් හැමදා පැතුවෙ
සුවඳ දී පරවෙන්න ..

කල්පාන්තය තෙක් බැරි වුණත්
ලඟම රැඳෙන්නට
පුබුදු වන මදහාස ඇති
හිතක් නිවන්නට
එදා, අද මෙන් හෙටත්
රන් රසින් බැඳෙන්නට
දුකත් පැණි රස වේවි
දෙතොලතර තියන්නට..

දොඩමලු දෙනෙත් ලෙන්ගතුව
සනහස පෑව
අත ඉතිරි වත්කමයි
හැමදාම ගතු කීව
ඒ සුවඳ එහෙම මයි
තාම මේ හිත ගාව
ඔන්න ඔහොමයි පෙමක්
නැති කලේ මට මාව!!!

Photo credit; Jonathan Borba