මවි සෙනෙහසේ දායාද
සඳ තරු නිදි නොමැති ඝනදුරු අහස් ඉමේ
නොනිදන රැයේ නෙතුපිය කදුළකට නැමේ
මොහොතකටවත් තනි නොකරපු පැටව් ලැමේ
පිළ උඩ පැදුර මත සුසුමන් වාං දැමේ
තුන්පත් රටා මවමින් පන් පැදුරු වියා
නෙළමින් පලා කොළ සොයමින් දරට ගියා
මා දං හිඹුටු බෝවිටියා නෙරියෙ තියා
තවමත් දකිමි ඇලවෙන විට දෙනෙත පියා
පිටු පා ගියත් ලෝකය නොම නොසෙල් වෙතී
ලැබුවේ දුකම විතරයි කදුළකින් ගෙතී
ඇසුවත් නොයෙක් ගැරහුම් සිත රිදුම් කතී
තරහක් නොවේ අබැටක්වත් සිතින් සිතී
වැහැරුණු කොපුල් තල කදුළැලි සිපගද්දී
හදවත නැඟෙන සුසුමින් ළය ඇවිලෙද්දී
තම කුස නොපිරුණත් උන් කුස පුරවද්දී
උතුරා ගලයි සෙනෙහස සිත අස්වැද්දී
ඝන කළු වළා අතරින් රිංගා රහසේ
සඳ හෙමි හෙමින් සැඟවෙනවා දුර අහසේ
නුඹ ඉකි ගසා හඬනා කදුළක පහසේ
දැනිල ද කැකුළු මල් පෙති සැලුනේ රහසේ
වැටි වැටි දුවන විට විත් අත අල්ලාපූ
ඉකිබිඳ හැඬුවදා උකුලෙහි නලවාපූ
අඩියෙන් අඩිය පසු පස විත් දඟදාපූ
කෝ අද කොහිද දරුවෝ නුඹ සනසාපු
ගල උඩ පන්සලේ පෝදා සිල් රැක්කේ
බෙදුව ද දන් පිඬක් දරුවෝ නැත දැක්කේ
දොරකඩ ගහේ පොල් අමුණාගෙන කෙක්කේ
ඉක්මන් අඩි තියා පිටවුණි අරුමැක්කේ
සඟවා ළයේ සතපා මගෙ පණයි කියා
රැකගත් උනුත් අද පිටමං වෙලා ගියා
ලොවක් කොහිද අප වෙනුවෙන් ඉදිව තියා
මට ද මමත් අහිමි වු බව දහමේ ලියා