පන්සිළු වෙණ නදට විලි වැද සැඟ වෙන්ට
පෙම් මල් සිනාවක ගී රස රඳ වන්ට
හැන්දෑ අහස දේදුනු සළු පළ ඳන්ට
රන් සර ඔබ නො‌වෙද දුන්නේ කො‌වුලන් ට

බෙදා කඳුළ විඳ ලද දිවි පන්නර ය
සදා දැයට දුන් ගී රස සංවර ය
උදා හිරු මඬල සේ නිති පින්බරය
නිදා වැටුනු දැය පිබිදූ මන්තර ය

මිහිකත නිවාලන ගී මිණි මුතු වැටු නි
සියපත සියදහස් නිල් විල් මත නැටුනි
යහපත සෙත් පිරිත ඒ‌ පදවල කෙටුනි
පිරිපත දුරැර මුව මුව හසරැල් ගැටුනි

කුමරි බඹසර ගො‌දුරු සො‌යනා කුවෙරයන් හට
ඉසුරු සම්පත් දැයේ ගිලගත් අමනයන් හට
මියුරු ගී පදසඳලුතලවල විසුරුවන් නට
මහරු දිව සර නො‌දුනි කිසිවිට අලෙවිවන්නට

මුල් සිඳී ගිය ජාතියේ පාදමින් නුවණැ ස
දැල් වුවේ ගීපහන් එලි ඔබය සිව්දෙ ස
මල් දමින් බර මුසාවෙන් වැසූ කිතු ගො‌ස
බො‌ල් පිලිම පාමුල නැමී නැත ඔබෙ හිස

හෙලන දුකට අඳුරට කඳුලු මාවතේ
බලන දයා ගුණ අපමණය ඔබ සිතේ
දිලෙන මුතු තරු පො‌කුරු පිරුණා ගී පො‌තේ
ගලන ගඟ වැනි දයා ලූ ඔබෙ ජීවිතේ