පෙර දවසක ගෙතූ කවියෙ නුඹ සිටියා හැමදාමත්
වෙර දැරුවෙම රැකගන්නයි නැතත් සිතට සැනසීමත්
අර ඇඳි හැටි මතකයි නිති නොතිබුණු කල විසදීමත්
සැර වැඩි වුණි වදන් පවා දුර ගියෙ මුව සිරියාවත්

ඔහේ බලාගත් වන හිද මනෝ ලොවක තනිවෙලා
කොහේ සිටන් හෝ ඇවිදින් ඔබ හදවතෙ නැවතිලා
ඇහේ කොනක් තෙත් කරමින් පෙර මතකය සිහිවෙලා
ගැහේ ගතම රිදුමක් වී ඉන්නද දුක ඉවසලා

පදවැල් ගෙතු දුන් සිසිලස ලෙස සුවඳැති පවන සිහින්
මුතුවැල් හැඩ අකුරු පේළි ඇහින්ද බල බලා ඇහින්
තුරුවැල් මහදේ බිඳගෙන මාරුතයක් හමා ගිහින්
සුවිසල් ගිරිකුළු කවිසිත මියැදී වෙන්වෙලා රැහින්