හුළඟට යාවිදෝ ඇඟපත නොවේ මස
අකලට මහළුවී නිතරම තෙමේ ඇස
මුදලට නොවේ කොස් කැඩුවේ ගසේ උස
පොලවට බරක් නෑ ඒ බර දරයි ගස

වැස්සට මිසක ඉස්කෝලේ නොදුටු තැනක්
කොස් ඇට ගුණ කියයි නොබැලු මෙලෝ පොතක්
ගස් යට පොලොස් කටු ඉවකර බුදිති හරක්
කිව්වට ඇස්වහක් නෑ උඹ ගමට පිනක්

අහස ඉරාගෙන මහ වැසි වට දාට
අලස නොවි ගස් නැගුමට හැකි කාට
දවස ගෙවන තැන අම්බලමක පාට
තුඹස තුල කෙසේ ඉන්නෙද නුඹ රෑට

නැග නැග ගසෙන් ගස අතගා පැසුන ගෙඩි
මැන මැන නොවේ නැග්ගේ කොස් ගසට තඩි
ගැන ගැන නොවේ වැල වරකා බිමට දඩි
තැන තැන බණ දෙසා හවසට රොනට වඩී

පොත්තට ගහ වගෙයි උන්දැගෙ බලු කොටියා
කැත්තට පොල්ල බලු රැල මඟ යුධ පිටියා
මත්තට ලෙඩ දුකට පිහිටට ලග හිටියා
ඇත්තට මෙහෙම මිතුරෝ මනු ලොව නැතියා

අප්පා අම්මා හැමදාමත් යුද වැදුනේ
පුප්පා ගෙන ඉඳන් එක ලගමයි මැරුනේ
සප්පායම් කලා උන් ගැන ගුන වරුනේ
අත්පා කැඩුවෙ නෑ එනිසයි මා රැකුනේ

පැදකුනු කරයි ඈ කිරි ගස් දෙකට නැමී
අදහනු බෑ අහස ගස් පෙල නිදයි තෙමී
අවුලනු කෙලෙස ලිප ගින්දර යමින් නිමි
කනුකුනු ගගා අගුවට ගොඩවෙමින් හිමි

උදේ ඉදන් රෑ වෙනකම් ගෙඩි කැඩුව
කඳේ තැනින් තැන රිදවිලි නෑ අඩුව
සඳේ සිටින සාවිය දක්නට බැරිව
ඇඳේ නොව ගොමස් පැදුරේ ඔහු තනිව

කොස් දෙල් පොල් පිරුණ යස යස ගෙවල්වල
කුස් පුරවලත් බත් ඉතිරිව හලයි පිල
ගස් යට තව හොදයි මහ වැසි දෙකයි පැල
උස් හඩ ඇහෙන් නෑ හැඩුවත් කිරිඳි ඇල