අවුරුදු බොහොම හ්කාලෙක සිට පෙරුම් පුරා
ආවෙමි ඔබ වෙතට මම ඔබෙ සුපෙම්බරා
එනමුදු වැසි දෙවිඳු සැඩ බව හිසින් දරා
මගෙ රුව වැඩි දෙනෙක් අතරින් දුරස් කරා

සැලසුම් නොමැති දෙවිඳුන් වැහි වලාහක
වැඩ කළ අයුරු ගැන හද තුළ තිබේ දුක
එනමුදු පුරුදු නැහැ මට කිසි පමාවක
තත්පරයටය වැඩ දිවි ඇති තුරාවක

පොඩි දරුවන් නිතර මා හට පෙම් බැන්ද
ඉන්නට ඇතිය මෙවරත් වරමින් නින්ද
වැසි දෙවි එගැන අමතක කෙරුවේ මන්ද
සිතනෙමි තවම නුබ ගැබ සිට මේ දැන්ද

වඩ දිය බා දියද මාගේ විකුමක්ය
වැඩිපුර ළං වුණොත් වෙන්නේ අවැඩක්ය
යහ ගුණ වැඩුම පෙර සිට හුරු සිරිතක්ය
හැරුණෙමි නැවත පතනුයෙ සුබ දවසක්ය

ටික ටික ඔබෙන් ඉවතට යමි පුරුදු ලෙසින්
වැටුණද කඳුළු දැක ගන්නට බැරිව ඇසින්
දෙදහස් තිස් හතේ දිනයක අහස දෙසින්
එන්නෙමි නැවත ඔබෙ මුදු රුව දකින රිසින්

එදිනට මෙවැනි බාධක සිදු නොවෙන්නට
හැම දෙවියනේ වැඩ කටයුතු කරන්නට
කිරි පැණි රැගෙන රන් තැටියෙන් බෙදන්නට
සුරතල් දරුවනේ හැකි වෙයි එදත් මට