රක්ත හිරු රැසින් වෙළී වැහැරුණු සිරුර,
තද සුළඟට ඇඹරී ඇට බැසි ගිය
නාටුව ගැසුණු ගසක් සේ ය.
ඇටගොන්න වසා හිඳ සම ද රැළිවැටී,
ගොරහැඬි ව වියැකී ගොස් ය.

එමැද, වියළි දූවිලි සුලියක ගසා ආ
වරා මලක් වැද තදට,
පපු කැණැති පලා,
තියුණු උල් කටු ඇණී,
වැදී මස් කැබලි වී,
හදෙහි ප්‍රාණය ගිලිහුණාදෝ..?

මහ පොළව හා උරිනුර
පැය ගණන් ඔට්ටු වී, වෙහෙසී
වන සතුන් හා කරට කර
පොර බදා විටෙක මරණයට බිය ද වැද
රැයට හේනේ පැලේ, පැල් රැක
අළුයමේ යළි අවදි වී,
ගෙවයි දින එක-දෙක මැරි-මැරී..
තාලයේ හඬ මැදින් කියයි ඔහු ගෙවන කර්කෂ ජීවිතය,
ඇහෙන්නට අඹුවට, දරුවනට ගොවි රජ පැලට වී...!