නුඹ එතැයි මග බල බලා හිඳ පාරෙ බස් මත සුසුම් තිව්වා
නුහුලනා තරමටම වැඩ පළ පවරතැයි ලොක්කන්ට බැන්නා
ලියුම් කරදහි ලිය ලියා ඇය තැපෑලෙන් නුඹෙ නමට එව්වා
දරන්නම බැරි තැනක අම්මා මතක අමතක කරලා දැම්මා

තේ එකක් වත් උණුවෙ බොන්නෑ නුඹ දැවේ යැයි සිතනවා
විටින් විට විත් ක්ලිනික් යන්නට එන්න ඇවිටිලි කරනවා
පෙට්ටගමෙ රෙදි කෑලි කප කප නුඹට පොඩි නැපි මහනවා
අසිහියෙන් වුව එවන් මොහොතක ඇයගෙ දෑසම දිළෙනවා

වෙනදා මෙන් ඈ බසෙන් බසයට හූල්ලන්නෑ නුඹ සොයා
පියුන් ගෙන් නුඹෙ ලියම් ඇද්දයි අහන්නෑ ඇය දුර තියා
ලෙඩක් හැදිලද කරදරෙන්වද අඬන්නෑ නුඹ නා නිසා
සිනහවෙන් ඇගෙ නිවස පිරිලා කුසේ නුඹ ඇතියැයි සිතා

සියලු වැඩ පළ ඉවර කරගෙන ඉඩක් ලැබුනොත් ගම වරෙන්
කොළඹ කඩ වල මල් පීස් ඇති ටිකක් වැඩිපුර අර ගනින්
කළක් දැක නැති නුඹේ රූපය අඳුන ගන්නට බැරි උනොත්
පුතා නුඹ බව නොකිය හිටපන් ඇගේ සිනහව රැක දියන්

මීට
තාත්තා