ඉක්මණින් යමු යමුයි පවසා
ඇද සිටි ඇදුම සමගම
පෙරැත්නය කළ ලොකු පුතු කැටිව
ආපු දුර නම් ගව් ගණන් විනි
මෙතන හිද ගත් පසුව
මා දමා යන ලොකු පුතුට
නැහැ කලේ වෛයිරයක්
මයත් පැතුවෙම ජයම වෙන්නට
නාදුනන ඉසව්වක
දමා යන විට නිදැල්ලේ
හුස්ම පොද හිරවුනත්
නොඅගවා ඒ බව
සෙත් පැතු හැටි මතකය
කොවුල් හඩ නද දෙන
රබන් හඩ කරකැවෙන
රතිඤ්ඤා පුපුරණ
මා ලයයි මේ හැම තැන
පුතු ඇයිද පමාදය නොදන්නෙමි: නොදන්නෙමි.
කාලයත් දැන් ගෙවී ගොස්
මතකයේ නිම්නයෙන්
මැකී ගොස් තිබුණත්
අදිමි අද නුඹේ රුව
කාට දෝ හමුවන්නට
ලැබුණු මේ කඩදාසිය
පියුම් මහතෙක් නොමැති
ලිපිනයක් නැති ලිපියක් සමගින්