දකිනව මෙහි ගොදුරක් ඩැහැගෙන යන ඒ රුදුරු සතෙක්...
පෙනෙනව කුසගින්නේ බවකුත් බුදිනට තරම් ඇතෙක්...
විකනව බොටුවෙන් අල්ලා, රිදෙනවදෝ ඌට කෙතෙක්...
සිතෙනව පන තියෙනවදෝ
මුඛයක සිර වෙලා එතෙක්...

දෙවන රූපෙ පහදනවා නියම ස්වරූපය, කතාව...
මවනව මුත් මුලින්, මරං කන හැටියක් එම සතාව...
නිවනව සිත මවකි ඇත්තෙ අරගෙන යන තම පුතාව...
නුවණ ඇවසිමයි ⁣වටහාගන්නට
නම් මුල් වතාව...

දකිනා කල අප කිසිවක්, ඇසින් දුටුව නිසා වුවද...
මැවෙනා ඒ චිත්ත රූප දෙස දෙවරක් සිතා නෙවද..,
හිතනා දේ පැවසිය යුතු තවෙකෙකු හට, යොමා ඉවද...
නොමනා දෙයකිය වරදක් පැටවීමත්, කළත් කවද...