කාලයක් තිස්සෙ උඩ බලන් හැම රෑම
ආලයක් පීදෙව්ව පුදා හැම දේම

තාලයක් දිවිය වෙත පැතුව මුත් තාම
ලීලෙ පා නෑනෙ ඈ ඉවසමිද කෝම ..

බෝ දාට නොපිරි සෙනෙහෙකි සඳේ හදේ
පෝ දාට පමණි දී ඇත්තෙ මුදු පදේ

කෝ නෑනෙ අමාවක දාට! සිත බිඳේ
සෝ ගීත කියමි රෑසියො එක්ක ළඳේ..

මාලිගා තනනු බැරි ලොවෙත් නැති මුල්ලක
චාරිකාවකනෙ හද,හීන වැළපිල්ලක..!

පූදිනා කඩුපුලක් තියාගෙන අල්ලක
හීල්ලුම පේමයද වෙළී ළතැවිල්ලක..?