පතාගෙන ආ විලස එක්වී මෙතෙක් සතුටින් හිනැහුනා
ගලාගෙන ගිය සොඳුරු දිවියක් අතරමගකදි නැවතුනා
බලාගෙන මග කොතෙක් සිටියත් නොඑනබව යලි වැටහුනා
දරාගෙන ඉමි වියෝ දුක් ගිනි දිවා රෑ සිත කළඹනා

දෝතට අරන් හිත පිදුවේ සැක නැතිව
කීමට බැරි තරම් වින්දෙමු සැප තුටුව
යාමට බැරිවුණේ ඇයි මාවත් කැටුව
අකලට මලක් ගිලිහුනි හැරදා නටුව

එදා එක්ව කළ කී දේ සිහිවෙනවා
මෙදා එවන් සිතුවිලි මට හිනැහෙනවා
නිදා නැතිව යලි යලි හද පාරනවා
සදා මිහිරි මතකය තනියට එනවා

ඔබ හට හිතැති අය නිරතුරු විමසනවා
කාලය හොඳම ඔසුවකි යැයි පවසනවා
එනමුදු වේදනා තව තව වැඩිවෙනවා
දෙදෙනා එක්ව ගිය මග තනිවම යනවා

ඉල්මස අගට ඔබ නික්මී තුන් මසකී
කල් ගිය බවක් නොදැනේ එය අරුමයකී
මල් මල් සිනා තවමත් ඇසෙනා සෙයකී
පැල් බැඳ ගත්ත දුක හැර නොයනා ලෙසකී

හතළිස් හත් වසක යුග දිවියක් ගෙතුව
දුක සැප සම සමව විඳගන්නට පැතුව
මටත් හොරෙන් ගියෙ කොහොමද මම නැතුව
අමතකවුනාදෝ යන්නට මා කැටුව