මාවතක් ලඟ රූ වතක් උනි අදත් සිත්විල කැලඹුන
නෑ කතාවක් සිනා සුන මිස හිතට දිරියක් ගෙනදෙන
මා වතාවක් යලි ඇමුතුවත් ඈ නොවෙයි ඉන් සෙලවුන
පුංචි කොලයක යමක් පෙන්නුව නෙතු අගට කඳුළැලි දෙන

සසර ගමනේ පිනක් තිබුනත් පෙරත් බවයෙන් හිමිවෙන
කර්ම චක්කරෙ ගුනු නුගුන ඇත කිසිත් කිසිදා නොපතන
මලක් වාගේ නෙලාගන්නට දෝත පෑවත් නොරිදෙන
කතා නැති ඒ මුවෙහි තිබුනා සමාවක් ඈ අයදින

දිලීඑන තරු රටා ඇන්දත් ගගනතට නෙත් යොමුවෙන
ගලායන දිය නිසල වූවත් දෝවනෙන් පා සනසන
හිනාවෙන්නට පාර ඇසුවත් ලොවෙන් කිසිවක් නොලැබෙන
පිපී වැලපෙන රන් පියුම් ඇත මඬවගුරු වල මියදෙන