නෙත් කෙවනි රිදෙනා තුරාවට
මග බැලූවද කල්පයක්
බලා ගන්නට නොහැකි වුවා
වත කමල එක අල්පයක්
දිලෙන්නට මං විවර කෙරුවද
එයම විය මහ සාපයක්
එකට නුබ කුස රැදෙනු බැරි විය
කරපු හින්දා පාපයක්

තනි හිතේ පාළුව මකන්නට
කව්රුත්ම ලග නැති වුවත්
නුබට සැනසුම සදන කැළ ගැන
නැතේ බිදුවක සෝකයක්
වලා අතරින් හොරෙන් සැගවී
එබෙනවලු රෑ එලි කරන්
අනේ ඉන්නට ඇහැකි නම්
නිදි නැතිව ඉන්නව වරු ගණන්

කිසිම දා හමු නොවුණු
පෙම් සිත් තිබුන ලූ පෙර දී පවා
සෙනෙහසේ කවි කතන්දර
ඇත මුව මතට වී ගොළු වෙලා
එකිනෙකා මුණ ගැසුම වලකන
දෛවයක් ලියලා තියා
සොබා දම අප මැවූ ප්‍රේමය
නොසිතාම උදුරන් ගියා