ජීවිතේ සොඳුරු මුත් අඳුරු මුළුවල ඇවිද
සීතලේ හිම වැටෙන සීත සමයෙදි වුවද
තාරුකා වැසි වසින සඳ ඇහැරි මහ රැයෙද
හීන අතරෙත් ගනිමි නොදැකි ඒ රුව වැළඳ

ඈත දිනකදි පරව ගිය මලක පෙති අතර
රෑක රහසෙම පිපුන කැකුළ හිමිහිට අතැර
ඈත දුර පියඹුවත් පිස දමා ඇස වතුර
තාම යට තියෙනවද අළු වැසුව ගිනි පුපුර

ලැබූ මුත් ආදරය පරදනා නිල් අහස
සෙවූයෙමි දුරු රටදි හමේ පැහැයේ වෙනස
සිතූ ලෙස එළඹි දා පියඹන්න කල වයස
මහා වන මැද සොයමි නොලද ඒ මවු පහස

දැනුනාම ලේ සුවඳ අතැර ගිය මව් ගසට
හිතුනාම තම මලක් අඬන බව තනි කමට
ලැබුනාම ඉඩ කඩක සිප වැළඳ දි සතුට
හැමදාම හිඳින්නම් හැරනොයා වී ළඟට