හුරුපුරුදු මුහුණක සේයාවකි නෙතු අද්දර
දෑස, දෙබැම, නාසා ඇත ශේෂ වී නටබුන් සේ
වියපත් ලකුණු අතරින් මැවෙද්දී ඒ තුරුණු රුව
වියළුණු සිනා රේඛා නැගිණි මැලවුණු ඔබේ දෙතොලග

මුළු හදින් මා පෙම් කළ, ඔබ කියනු කිම මේ විස්මය
සෙමෙන් සෙමෙන් මා අතහැර
කෙමෙන් කෙමෙන් සැගවී ගිය පෙම්වත
දශක තුනකට පසු, යළිත් ඔබෙ රුව දෙනෙත් අබියස

දෑසට එබී සෙව්වත් දෝරේ ගැලු සෙනෙහස
හිස් බැල්ම පමණයි ඔබේ තුළ මා හමු වුණේ නැත
හාදු තැවරූ දෙකොපුල , අමතකද මගේ උණුසුම
මහිස සැතපු උරතල , බර වැඩි වුණිද සුසුමක

උයන මැද බංකුවක එදා පෙම් කළ දෙදෙන
සායනයේ බංකුවක ගිලන් වී අද දවස
හදවතේ රෝ දුකට ඔසු සොයා පැමිණි මම
රිදුම් දෙන හදවතක් කැටුව යමි නිවහනට