ඒ අතුරු පාරෙ හැමදාම දුවන බස් එක
අදත් යන්නේ ගොඩැලි වල බැහැගෙන
ගානක් නැති උනත් අබලන් මං වාගෙම
තාමත් ඒ රතු නිල් ඉරි කබල් බස් එක.

පාසැල් කාලෙ වාගේම ඉස්සර
පස්සෙ කාලෙක වැඩට යද්දිත් දෙන්නම
නුඹ එක්ක ඉඳගෙන උන්නු ඒ
පිටි පස්සෙ මුල්ලෙ සීට් එක.

වීදුරුව පාත් කර බලමි වට පිට
ඉස්සර පොඩි මාර ගහ පාර අද්දර
මම එනකම් නුඹ බලාගෙන උන් තැන
වයසට ගිහින් කඳ අතු ඔක්කොම
ඒත් ඒක තාම උන්න කෙලින් හිටගෙන .

අතක් බරට මලු පොදි ගහගෙන
නුඹත් නැංගා පුරුදු තැනින් බසයට
දුව වෙන්ට ඇති
කෙල්ලෙක් උන්නා රතු උස
දිග නැහැය මම ආස තාලෙම.

දැක්කා මම ගැස්සෙන ඇහි බැම
ඒ ඇස් බැලුවෙ මගේ හිස් ඉඩ
ඔව් මම තාම තනියම
වෙනසක් නෑ තාම ඒ හදවත.

දුවේ සමාවෙයන් මේ නැන්දට
හිතින් ඉම්බා තාත්තව එදා වාගේම .