උයන් කොනක තුරු සෙවනක හිරු මියදෙන සෙයිලමේ
හීන් හඬින් ලයෙ සිඹිනා සාර් වාසි මියුලැසී
යාදිනියක සේ යදිනා කළු දූවිලි ප්‍රේමයේ
හොවාගන්නෙ කෙලසකින්ද තරු පන්තියෙ ජීව්තේ

සඳළු තලේ සුව පහසුව නොමැති ලෑලි කාමරේ
මධුරුවො ගෝනුස්සන්මයි තනියට තනි කම්කලේ..
ඉහල අහස දූවිලි බිම අතරේ ඇති පරතරේ
මකනු නොහැක තුරලට ගෙන රෝස මලක හැඩ සුවේ..

අණ අස්සෙන් පෑගී කැකෑරෙනා රුදුරු කම්හලේ
බොයිලේරුව හා සමවෙයි පපුව ඇතුලෙ ගින්දරේ
ඒ ගින්දර නිවාගන්න
රතුමල් පිපුනොත්
ලොවේ
අම්මා පොත යලි කියවමු මගේ ලෑලි කාමරේ....