අලුයම සියලු සුන්දරතා තොලගාමින් උරා බොමින්
ගොස් මහනුවරින් බැස්සෙමු. දුම්රියපොළ කටින් එළියට
එද්දී දකුණු පස උස් සිමෙන්ති පඩියක් උඩ ලොතරැයි
වෙළෙන්දියක් මා හා සිනාසුණා.
කොහේ දී හෝ දැක ඇතැයි සිතූ ඒ සිනාව දිගේ ගොස්
ලොතරැයියක් මිළ දී ගනිද්දී, ඇය දික්කර ගෙන සිටි
ලොතරැයි ලෑල්ල, තමා වෙතට ගෙන නොපිට පෙරළා
ළයට තදකර ගත්තා. නැවතත් සිනාසෙණවානේ ද?
“මතක නැද්ද, මම සන්ධ්‍යා ̃
බිරිඳ ද එතැනට ළංවෙන බව හැඟේ විසිර තිබූ මතක
බිඳු එක්වී ඒ රුව සෑදිණි.
මේ ඒ සන්ධ්‍යා ද?
රූසිරු නටඹුන් අතරේ නිරුත්තර වීමි. හරි හරියට ම
කිලුටුවී, තැනින් තැන දියවී ඇතත්, තවමත් ඔසරියමයි
අඳින්නේ. සන්ධ්‍යා නේද මේ?
එකල සන්ධ්‍යා ලොතරැයියක් වීය අප සැමට.
වචන ගොතා ගන්නට මොහොතක් ගත විය. සන්ධ්‍යාට
ඒ නිමේෂය වඩාත් දිගු වන්නට ඇත. ඈ වදන් ඉක්මන්
විය.
“නෑ මහත්තයා මට වැරදුණා. සමාවන්න. දන්න
කෙනෙක් යැයි හිතුවා. ̃
බිරිඳ දෙස යටැසින් බලමින් ලොතරැයියක් විකුණන්නට
ඈ වෙන කෙනෙකු වෙත හැරුණා.
“අනේ ඉස්සර හොඳට ඉන්න ඇති, ලොතරැයි විකුණන්න
වැටුණත් ඔසරිය අඳින්නේ ඉස්සර හොඳට ඉන්න ඇති,
හැඩටත් ඉන්න ඇති, අනේ පව්. ̃
ඉවත්වී එන බිරිඳගේ වදන් තෙතබරය.
එදා සන්ධ්‍යා අද දුටුවා නම් කොතරම් දාහයක් නැඟේදැයි
සිතමින් නිහඬවීමි. දාහයත් රාත්‍රියත් මා තුළ ය අතෙහි
ලොතරැයි පතය.