සම වැදී බවුනකට ගිනිගහන අවු රස්නෙ
මගේ අසතුට ලොවට හඬ නොගා කියන්නට
පෝස්ටරයක් ලියා රතු පාට පෑනකින්
ඔසවගෙන වීදිකොන දුබලවූ අත් දෙකින්

වාතලය අඳුරු වෙයි කඳුළු වෙඩි වායුවෙන්
සවන් යුග බිහිරි වෙයි සටන් ගී හඬ මතින්
ආවේගයෙන් දුවන මහ සෙනග අතරමැද
නොසැලී සිටියෙමි මහලු දෙපා යුග හිරිවැටී

සිංහ කොඩි ලෙලවමින් ඇසෙන ඒ තරුණ හඩ
හෙට පිපෙන නව ඉරක එලි කිරණ රැගෙන එයි
කඳුළු පිරි දෙන්නෙත් වල ගොස නගන පැතුම් මැද
මට පෙනෙයි මගෙම පුතු කලබලෙන් අණ දෙවන

පොලිසියට බැඳුනු දින උදම් ඇනුවේ මමයි
පුතේ නුඹ දැඩි කළේ උතුම් මිනිසෙකු වෙන්න
අද මවෙත එල්ල කළ ගෑස් දුම් කඳෙන් නොව
කඳුළු ඉනුවේ ඇසට ඒ දුකෙන් පුතේ මට

මුව වැසුම නිසා මා හඳුනන්න නැතුව ඇති
රාජකාරිය මිසක නෑ සබඳකම් කුමට
පෙනුම අඩුවුනත් මට දුර සිටින නුඹ පෙනේ
සවි බලැති අග පසඟ මළ පියා සිහිකරයි

සදාචාරය මකා දුගී ජනයා පෙළන
මැර බලය රජ බලය රට පුරා දිග හරින
අධමයින් රකින්නද මම නුඹව ලොකු කළේ
නිල ඇඳුම වීසිකර ගෙදර පලයන් පුතේ

06 04 2022