සියලු දර දිය කරෙහි ලා
උසුලමින් හසරැලි සලා
දශක ගණනක මතක පොදි බැද
සබද නුබ වියපත් වෙලා
දස දහස් දරුවන් බලා
සිසිල උණුසුම බෙද බෙදා
තුරුල්ලේ රදවා රකින්නැති
ආපදා සැම වලකලා
කුසට රසවුළු දෙන්නැති
හුස්ම පිබ සනසන්නැති
දුක කදුල ලග
නිහඩ වීලා
සියලු ලතැවුල් ගන්නැති
වැහි පබළු වැල් පලදලා
හිරු රැසේ සායම් උලා
සුලන් රැල්ලේ තාල අල්ලා
වසන්තය කැන්දන්නැති
පෙම් පුරාවත් දන්නැති
නොදන්නා සේ ඉන්නැති
විරහ සුසුමන් හෙලන විට නම්
ලං වෙලා පිසලන්නැති
දුබල අත් පා ඉරි තලා
මුවේ හසරැලි වියැකිලා
නොබල යන හැම නෙතක් පාසා
කදුළ විත් නවතින්නැති
මලුත් නුබ පූදන්නැති
පෙළක් පසුපස එන්නැති
නමුත් අවසන කිසිත් නැති වී
තනිය තනි නොකරන්නැති