කුමාරගමයන් විසින් රචිත පහත සඳහන් පැදි පෙළ අප පියාණන්ගේ (උරුගමුවේ සුගුණපාල සමරසේකර) විවාහ මංගල්‍යය ආරංචි වී 1943 වසරේ දිනක ඔහු වෙත එවා ඇති ලිපියකින් උපුටාගෙන මෙසේ පල කරන්නේ කුමාරගමයන්ගේ කවියට ලැදි සහෘදයන්ගේ වින්දනය සඳහාය. (මෙහි ඇතැම් වචන මවිසින් නිවැරදිව දක්වා ඇතිදැයි සැක සහිතය.) - ඉදිරිපත් කිරීම සරත් සමරසේකර විසිනි.



නුවන් කවුළුයෙන් ලෙන්ගෙට පැන ගත්ත
රුවින් වැසී වැනසුණි ''ලොව අන් හැත්ත''
නොදැන් වුවද ඇසුවෙමි ඒ ගැන ඇත්ත
වසන්තයේ සිදුවෙනවද කට යුත්ත?

ගිම් කල නමැති තෙත නැති රකුසෙකුගෙ කටේ
හසුවී නිවන් වී තුබු තුරු හතර වටේ
ලස්සන දියුණු කර මේ දුර බැහැර රටේ
දලු දම දමා පිබිදීමෙන් එළිය වැටේ

පෙම් ලොව අබිසේක ලත්‍ රස දත් දෙනම
වඩිතැයි කොවුල් මුළු දෙත සුරසික බණම
මේ දුර බැහැර මා පසුවෙන - හිටි වනම
අඹ මල් පිපේ ගස්වල අතු හැම තැනම

අවුරුදු දවස්වල ඇතිවෙන මහ වැස්සේ
නැකැතක් දුටුයෙ ගොස් මොන බණ පොත ඔස්සේ
බක් මාසයේ විසි එක්වෙනිදට පස්සේ
ලස්සන කොහොම ඇතිවෙද ඔබගේ හොස්සේ

අඳිනට කිසිත් නැති වුව මිසක කඩමලූ
බුදිනට පිඟානක් පමණැ'තිද කඩතොලූ
යම්යම් විටදි වූවත් දුකින දොඩමලූ
හිත ඇති අයට පෙම් ලොව හොඳම ඉඩමලූ

රුවල් නොමැති මුත් ඔරුවට තරඟ දිගේ
හබල් ගාන අත් හොඳ නම් කිමද හිඟේ
කමල් කැකුල පාවුණ ඔබෙ සෙනෙහෙ ගඟේ
සුපුල් ලිතව වගුරාවා සුවඳ ඇගේ