පෑ හිරි ඔතප් ගැලවෙන කිරුළක් බඳු ය
නරමුල් මතුව එන යුරු ඉඳුදුනු බොඳය
මා ප්‍රිය අයෝධනයට ඈ නැති සැටිය
අඳුන් කුළකි දැන්, මා මාගම රළුය

පානා ලීල හිඟ, ආදර උල්පත් සිදීය

පෙර කුරවි කූජනය දැන් නොවේ මිහිරාව
ප්‍රභාතය ආ නමුදු දින දිනම කම්පාව
තුමුල දොම්නසකි,කුහුලුරු රසකි ලලනාව
ඉඟිල යන්නට සිතේ වෙත සතුටු ගංගාව

හදපත්ලේ කැනීමකි, ලඳක් ඇත අඩමාන

නිල්කට දෑස් නතර ව මා විමසත් ය
කෙරෙනා ඇරයුමට සියලඟ කුල්මත් ය
වන වදුලක් යට දිව්‍යම යහනක් ය
අන් තුනුවඟ අස හළුයේ හැඟුමක් ය

මානම ඇගේ මන්දස්මිතයෙන් වැසි ය

පහවැයා නොදුන් ගත අවනෂ්ට කුසුමක් ය
ලෙහි හොවා,අවුල් හිස මා සෙවූ කවියක් ය
කලතවා රණ තිසර යුග්ම මැද භවනක් ය
ශුංගාර වූ හොයකි, තුටින් සිත කුල්මත් ය

මියුලැසිය මගෙ විජිතේ නුඹ අගවූ රැජිනක් ය

හස්තිකාන්තිය සිහිනිඟ අමරඟන
පිළිබහා ගත නොහේ මීන දොඩමළු නයන
සාත්වික අභිනයට පර්යාය පදය වන
කුමුදු සිත පීදෙනා සඳරැසකි මා ගලන

සඳරැසක් ලඟදි කොයි කුමුදකුත් තොඳොල් වින

නීල,පීත, ලෝහිත වන් කැල්මෙන් සතන
රන් පුන් කුම්බ සේ දිස්වන විට නිතින
ගිඦිඳු කුම්භස්ථල යෑ සිප සනසමි තුටින
සූරියවව්ඡසා සම ළඳ හා බැඳින

සුයාමයක රස කරළිය මත මැවුණ