තදවී ගලට උන්නත් දිරියෙන් යුතුව...
වදවී ඇයට අත දෙයි සිතටම නතුව...
හද වී සිදුරු , කිම ඇය නැත්තේ සතුව..,
ඇදවී ඉහළ නැගුමට ශක්තිය
පැතුව?...

අතකින් එල්ලිලා උන්නත් ඇය එලෙස...
සිතකින් විඳවනා බිය පවසනු
කෙලෙස...
දලෙකින් විදීදෝ සර්පය නොවි අලස...
නෙතකින් බලා වෙවුලනවා මසු
විලස...

බැරි ඇයි ඔහුට මා ඉහළට
ඇද ගන්ට?...
දිරියක් නැතිද , සිතමින් විය
දුක් වන්ට...
විරියක් නොමැතිකම හැක දැන්
මැනගන්ට...
පිරිමින් මෙවැනි, හොඳ නියරේ සිටවන්ට...

දෙදෙනම මෙලෙස අනෙකා ගැන තරහ සිතින්...
නොදැනම වරද පටවන කල
දමා අතින්...
පෙනුනම අපට වැටහෙනවා
ඉතා බැතින්...
නොවුනම මධ්‍යස්ථ, වරදියි
දිවිය ඉතින්...