විකසිත වී බැලිමි හාත්පස…

හිරුත් සමග හාද වෙලා,
විල පුරාම මල් පිපිලා,
නැලවි නැලවි කොමළ පපා,
පරිසරයම හැඩ කරලා.
මල් කුමරියො කිම තනිවී?

විල වට ගැවසෙන නිසැකව,
කොළු පැටවුන් නැත දකිනට.
නිබදව මල් නෙලමින් යන
තරුණ ලියන් කොහි ගියාද?
ඇග පුරාම මඩ තවරා,
මල් අගනන් වෙත ඇදෙන්නෙ,
පෙමට ඇදෙන බමරුන් ලෙස.
කෝ අද උන්, කොහි ගියාද?

විල මත පෙති විසිරී ඇත,
මල් කුමරියො තනිවී ඇත.
සෝක බරිත හදින් යුතුව,
මල් අතරින් ගොඩ වූයෙමි,
සොයනට කිම මේ අරුමය.

බෙල්ලන්විල විල අද්දර,
මල් ලෑල්ල ඇත, මල් නැත.
දළදා මැදුරෙහි මලසුන,
හිස්වී ඇත ඒ විලසම.
අදහා ගන්නේ කෙළෙසද?
ආයෙමි පුදබිම කැළණිය,
අහෝ! නොමැත මා මිතු කැළ.
තනිවී ඇත මල් ආසන.

නිසැකව මහ සෑ අභියස,
දහසක් මල් පිදෙනු නියත.
සල පතල මළුව මත,
සෙමින් තබමින් දෙපා,
මහා සතුටින් ඉපිල,
සෙවූයෙමි මම අවට.
එකම සිය පතක් වත්,
නැතොත් පරසතු මලක්,
දෙව් බඹුන් පුදන ලද,
නොමැත මල් අසුන් මත.

සිරි මහ බෝ සමිදු මළුව,
වියලී ගිළිහුන බෝ පත්,,
ඇතත් පැතිර වැලි මළුවම,
කොයිද පුදන ලද සියපත්?

හදුන්, තෙල් සුවද නැත,
පුදන උවැසියන් නැත.
රිලවුන් හා බල්ලන් හට,
නිජ බිම වී ඇත පුද බිම.

බොදුනට පමණද මෙවිපත?
දිව ආයෙමි දෙව් මැදුරට.
දැල්වී අවසන් වී ගිය,
ඉටි පන්දම් කැබලි මිසක,
එහිදු නොමැත ම මිතුරු කැළ.

පිච්ච මලින් ගෙතු මාලා,
කෝවිල තුල නැත දක්නට.

දිව යමි මල් ශාලාවට,
ඇත්දයි සොයනට එහි මල්.
කැඩුනු පතුරු,, කම්බි මිසක,
මල් වඩමෙහි නැත කිසි මල්.

සොහොන මතද ,නැත පිදු මල්,
අමතක වී දෝ මලවුන්?

මහ විපතෙකි මිනිසුන් හට,
නැත බෙදුමක් ආගම් ලෙස
කුල මල, දෑ ,ගොත් එක ලෙස
එක පොකුරට ගොදුරුව ඇත.

ඉතින් කුමට මා පිපුනේ?
පිදෙනු නොහැකි නම් බුදුනට.
මියෙනු යෙහෙකි වැළද පොලොව.
සමුගමි විල මත මිළිනව.