නැගෙන බැසයන හිරුට අවනත දනන් දිවයන සෙයිලමේ
වයමි වස්දඬු තාල සනසා සහස් දන බස් නැවතුමේ
යුවතියේ මියැසියට පෙම්බැඳ රැඳෙන මගෙ හඬ මායිමේ
නින්ද නැති මගෙ අන්ධ දෑසට වඩිනු කීම රෑ මැදියමේ?

පතා සිල්ලර කාසි වස්දඬු රාව නැඟුවත් මාවතේ
හැඟුම් මල්වර වෙලා යදිනට ලැගුම් ඉල්ලා ඔය සිතේ
වදන් ගලපා නොකීවත් ආදරය දළුලන හදවතේ
දැනෙයි පෙම්සුව අන්ධ අපටත් නොදුටුවත් රූ සිරි වතේ

අඳුරු ලොවකට එලිය දෙන්නට පහන් සීල සේ දැල්විලා
එන්න ඇරැයුම් කරම්දෝ සිත හිඳී දිවරෑ කල් බලා
දෙනෙත හිමි සවනකට නුපුරුදු හදේ සත්සර හඬවලා
රැගෙන සුදු සැරයටිය එන්නද යන්න දිවි මග එක්වෙලා?