නිර්දය ලෙසින් රැවටෙන මිණිසුන් හන්දා

හර්දය දවයි රට ඇත විපතට කැන්දා

කර්මය නොදත් නිකමෙක් බුදු යැයි ඇන්දා

ධර්මය නොදත් මී ගොන් ඌටත් වැන්දා



කොරෝනා වලට බී ධම්මික පැණිය

කියානා අගෙයි මැති ඔවදන් දුනිය

පුරෝනා පිරිත් පැන් කළ ගෙඩි ගැනිය

දමානා ගඟේ දියුණුව පෑ වැනිය



බියවී කැළණිපුර මහ හඬ දමාගෙන

මතුවී නාගරජු පොළොවත් පලාගෙන

කොටුවී බෝතලේ දරණය ගසාගෙන

නතුවී මුසාවට සත්‍යය මරාගෙන



බැන්දුව ගලෙන් ලොව හැම විශ්මය ගන්නා

කැන්දුව මෙතින් අවුකන හිමි වැඩ උන්නා

ඇන්දුව සිවුර දොස්තරයැයි හෙළු පෙන්නා

ගැන්නුවෙ කෝප හිස් නිසි අගයක් දන්නා



තිදොස් කිපී මම රාවණ රජුයි කියා

එකිස් නැති එකෙක් සුදු අසු පිටට ගියා

වෙසෙස් දනා කුතුහලයක අරුම තියා

නොගොස් දමති කුදලන් අංගොඩට එයා



රැවටී අප්පච්චිලා හට නැහැ අවසාන

නොවැටී උගල්වල යෑමක් නොමපේන

දැවටී සිටන මිත අඳුරෙහි දුකගේන

නොවටී මිනිස්කම ලැබ එය ගරහාන