කිතුලෙහි රෑන අද කෙටිවී පෙඳ කොටයේ
උකුලද පෑදි නෙව හිරවී කිටි කිටියේ
ලමැදද කීවෙ අව නඩුමය හිරු එළියේ
නැතිවද තීගෙ විලි සංගය සිතෙ සැකයේ

නිවසෙහි හිටිය සංවර දඟ පුංචි එකී
ගමටම එළිය රුව කමලෙන් පිරුණු එකී
ලැබුවනෙ රාහු පිටමංකර යවපු එකී
වැනසුම තමයි සංකරගති වැලඳු එකී

ඉනසිට පෙනෙන වියතක වැඩි එළියෙ ඇතී
මිරිවැඩි සඟල ටක් ටොක් තාලයත් දෙතී
කලුවට දිලෙන බෝතල් අඩි දෙනෙතෙ වෙතී
දිගුවට වැවුන නියපොතු රතු පැහැය ගතී

දොඩවන බසද අදනම් වහ කදුරු වගේ
එහෙමෙහෙ වැනෙන දිව මුවගට සහෙට දඟේ
අහස පොළොව ගැටලන කාරියකි ලඟේ
කරකාරෙට කිසිවෙකු නොම ඒවි තිගේ