නොනිවී දැල්වෙන,
දොලොස් මහේ පහන වගේ.
මුතු පබළු කැට සේ,
දෑ සමන් පෙති සේ,
දිලෙන නා දළු, පොපියනා රතු දෙතොල්,
මදහස, සෙනෙහස, දෝර ගලා යන,
සොඳුරු සිනා රැලි,
සඳ රාහු මුඛයෙහි ගිලුණා සේ,
වැසී ඇත මුඛ වාඩමෙන්.

බලන් ඒ අසිරිය!

මෑත් වී කළු වලාවෙන්,
බබලනා සදක් මෙන්,
ඇය සිනාසේ,
නෙතු සඟලින්,
මුඛ වාඩමට ඉහලින්.