දාහයක වේදනා දරාගෙන සිටින නුඹ

මා සිතට වද දෙමින් දිවා රෑ එබෙන විට

නැගෙනවා මතකයට කුඩා කල ගම සරස

ගලා ගිය උල්පතක නැටූ ඉස්ගෙඩි රෑන



වියලි පොළවක මියෙන දඟකාර ගෙඹි පැටව්

නගන වියරුව අහස බලා ඉන්නේ දුකිනි

නිල'ඹරේ සැඳෑ කල වියලි දළු කොළ හඬන

දුකින් සඳ සැඟවේය රුක් වදුළු අතු පතර



නිමක් නැති මිනිස් දම් වියලමින් හරිත සුව

පියා සළමින් ඇදෙයි වේගයෙන් අනන්තෙට

විහඟ ගී කොවුල් නද හීනයක් වී රැඳෙයි

කොල මල්ද කන්ටේනර් පුරවලා එන කලක



ගඟ ගලයි ඉතිරිලා මන්දිර ද මඩ පැහැය

හඬ තලන දන සමග බිය ජනක සිතුවිලිය

මිහිතලය මත දෙවිඳු අඳින සිතුවම මකන

කළු පැහැති කනත්තකි විසිරිලා යක් මුහුණු