සිතුවිලි තෙත බරව නැග එයි දිය කඳුරු දෙකකින්
මනවිල කැළඹිලිව සිහි මද විය අඳුරු බවකින්
සමයක තිබු රැඳුම ගිල ගෙන දිවග පවසකින්
ගොළුවත මය පෙළුම නැග විඳි හද මතක කුළකින්

තැවරිලි තිබුනි ශිකරෙක පවා වැඩිම උසකින්
රැඳවිලි ලිහුනි බිඳ වැටි මහා රුකක සැනෙකින්
මැතිරිලි පිරුනු දිනයක සුවේ පමණි මනකින්
ලතැවිලි එතුනි දකිනෙමි සඟේ මතුව හසකින්

ගලාගෙන ගිය සෙනෙහස උල්පත් වියලිලා යන හැටී
දරාගෙන ගඟ ගැළුව නිල්වන් සයුබලා ගෙන වැටී
පලාගෙන ලය ලැබුව වත්කම් ගිලිහුන බව දුටී
ඉරාගෙන නෙත කඳුළු පැල්ලම් සැරසිලා රැක සිටී

කැණිමඩල පමණක් තියා යටලීය කැඩුනවු ඇසිල්ලක්
හද තුලක තැවුලක් ලියා ගිලිහීය මිලිනව රැඳිල්ලක්
රඟහලම හරිමින් පියා සැඟවීය උදුලවු සියල්ලක්
හිමිකමද පසෙකින් දමා හමුවීද සදතන විඳිල්ලක්