මිනිස් වෙස්ගත් රාග ගින්නෙන් දැවුණු ඒ පව් කඳට යටවී
මාවතේ අගුපිලක මහ රෑ බියෙන් ඇළලී සළුව ගිලිහී
දෑස් කඳුළින් බොඳව යද්දී වෙර සිඳුනි යා නොහැක ගැලවී
පව්කාර ගැහැණියක් දුටුවද හිනා වූවා ලොවක් වටවී

ප්‍රේමයෙන් තොර වියරුවක් වූ සල්ලාල රංගනය නිමවී
පුතේ නුඹ මගෙ කුසට ආවේ ඒ ලෙසයි මම හිටියෙ බියවී
දිවිය ගෙව්වෙ මමත් තනිවයි කොහේ හෝ අගුපිලක ගුලිවී
ඒත් රන්කැටි පුතා නොයවමි දෑස් මානෙන් ඉඳින් නොතැවී

විල්ලූද පටසේල නැතුවට සිනිඳුවට ඔය ගතේ දැවටී
ඉදින් නැලවී මයේ පපුවේ ගලන ලේ කිරි කඳුළ රසවී
දෑතේ වෙර සිඳෙනකම් රකිනෙම් රාජ මාළිග නැතත් ඉදිවී
සිප් සතර දී එතෙර කරනෙම් මිටින් නොහරිමි ලොවට බියවී

සංසාර දිවිමගේ ආවද මගේ කුස ඉල්ලාම නොතැවී
මතු මතුත් නුඹ නමින් සෙනෙහෙන් තියේවී මේ යහන ඉදිවී
මහාමායා නමට පුදදෙන ලෝකයක් ගැරහුවත් වටවී
මමත් අම්මෙක් නිගා දුන්නට නුඹෙන් ලැබුවෙමි උතුම් පදවී