සිතිවිලි රැළි නඟන මුහුදක හිත ගාව
මිනියකි ගොඩ ගැසූ වෙරළට පණ නාව
පෙරළමි මතක පොත කවුරු ද කොයි කාව
හැඳිනෙමි මුල් පෙමයි පෙර උන් මගෙ ගාව

පැටලී වෙලී අත්පසුරට ලිය සේමා
මුදු නෙත් බැලුම් පා විඳ සෙනෙහස බෝමා
සල්මල් කඩ කඩා හිඳ පෙර අමර ද සාමා
ලෙස හුන් අපෙන් අප ගිලිහුණු හැටි කෝමා

දෙගුරුන් බස් රකිනු වස් පිටමං වුණා දෝ
සැකයක චණ්ඩ සුළඟට හසු වුණා දෝ
කාලයේ මහ ගං වතුර විත් දියවුණා දෝ
ආලය බි⁣ඳෙන් බිඳ හිඳ වියැලුණා දෝ

ඉඳහිට දකින මුත් රුව නම් මඟ තොටට
පෙර ඔබ දුන් මුදු සිනා අහුරක් නෑ මුවට
මඟ බල බලා හිඳ ගොස් කල් දිග බඹට
මැසුවෙමි ඉරුණු හද ගෙන දුක කටු තුඩට

නොදනිමි මගෙන් වුණු වරදක් කිසි දිනක
නොපතමි සසර දිග යළි හමුවෙන මඟක
කුළුඳුල් පෙමෙහි පණ සිඳ නැකතක දොහක
ගෙල සිරකොට මැරිමි රන් මුදු වරපටක

සිරකොට ඔබා හිත් සිඳු පතුලෙහි තදට
දැමුවත් අරුම කිම නිතරම එන ගොඩට
අළු කර දමමි කඳුලැලි සෑයක උසට
කුමකට මතක බණ මා අමතක නුඹට