අරුණෝදයේ පිපි මල් කැකුළු
සෙනෙහේ දියෙන් නහවා
හිරු කිරණ සේ ලොව එකළු කළ
පහන නුඹ අම්මා

ජීවන පොතේ මුලකුර කියූ
දිවි මං පෙතේ එළිවැට තැනූ
ජීවිත කවේ පදවැල් ගෙතූ
කිවිඳියයි නුඹ අම්මා

නෙක දුක් දරා දරු සැනසවූ
කුසගිනි දරා දරු කුස නුවූ
වැරහැලි දරා සළු පැළඳවූ
උවැසියයි නුඹ අම්මා

පුතුන් රජ කරවූවත්
මව් සෙනෙහෙ ඉවතට දමා
කහවනු ගඟේ පිහිනා
සිදාදියෙ හිත රඳවා

දුබල ගත සවි බිඳී
මව් තනිවුණා ගම්පියසෙදී
හදෙහි පැතුමන් දරා
නෙතෙහි කඳුළැලි පුරා

පුතුන් එන මඟ බලා
සෙනෙහෙ මහිමය දරා
මඟ බලා සිටින්නී
මලානික නෙතු දල්වලා..