සයිමන් වීය ඔහු නම,
සයිරින් ගමේ වාසය.
පැමිණියේ ජෙරුසලමට,
සිරි බලන්ටයි එ පුරවර.

ඇදෙනුයේ මහ සෙනග,
පෙරහරක් දෝ එනුවර?
කෙනෙකු ගෙනයති පෙරටුව,
කුරුසයකි ඔහු කර මත.

දුබල ගත ඇති මිනිසා,
ඇද වැටෙයි ක්ලාන්තව,
නැවත නැවතත් බිම,
දැරිය නොහැකිව මහ බර.

සෙබල කැළ රෝමානු,
පහර දෙති කසයෙන් නොමදව.
අනේ! කිසිවෙක් නොමැතිද?
මුදා ලන්නට කුරුසියේ බර.

බොහෝ කල් ඔහු හා සැරූ,
කොයිද? ඔහුගේ සගයෝ.
ජෝන්, සයිමන්, මැතිව්,
පීටර්, පිලිප්, තෝමස්?
ඇයි ඔවුන් නොඑන්නේ?
කුරුසියේ බර දැරුමට.

වට පිට බලති සෙබළුන්,
සොයා ගැනුමට කෙනෙක්,
කුරුසිය රැගෙන යන්නට.
කෙලෙස හෝ යා යුතු හෙයින්,
ගොල්ගොතා කදු මුදුනට.

දකිති උහු සයිමන්,
සයිරින් ගමෙන් පැමිණුනු.
‘වහා මෙහි එව. ගණු මේ
කුරුසිය තොප කර මතට’.

වට පිට බලයි මොහොතක්.
පැන යා හැකිය විගසින්,
මිදී සෙබළුන් ගෙන්,
එන්නට පෙර ඔවුන්.

නෙත ගැටෙයි ඔහුගේ,
ස්වාමි දරුවානන් නෙත් යුග.
ලෙයින් නැහැවී සිටිනා,
කස පහර ඉවසනු නොහැකිව.

කිසිදා නොදුටු මුත් ඔහු,
කෙසේ යන්නද? ඔහු අත හැර,
ගත්තා කුරුසිය කරට,
සයිරින් ගමේ සයිමන්.

කෝ දැන් අර ගෝලයෝ දොලොස?

එකෙක් පාවා දුනිය,
තවෙකෙක් නොදන්නා බව කීය.
සමහරෙක් පැන ගොස්ය.
කෙනෙක් එති සැගවී දන අතර.

ඔවුනට නොවී භාග්‍යය,
දරනට කුරුසියේ බර.
මොහොතක සුවය දෙන්නට,
සමිදු හට මරණයට කැපවූ.

සයිරින් ගමේ සයිමන්,
ලැබු ඒ උතුම් භාග්‍යය.