තුටියෙන් සිටිය යෙහෙළියො යහලුවො සමග,
රස බස, රස බොජුන් සිනහද අඩු නැතුව,
ලෙඩ දුක මහලු විය ඩැහැගෙන ඒ සතුට,
බොදු දම ගෙනෙයි සොරුනට කැප නැති සතුට!

මස ඇහැ දකිමි, නොයෙකුත් මනහර දසුනන්.
මන ඇහැ සුව විදිමි දකිමින් ඒ දසුනන්
අල්ලා නොගෙන සිරකර ගන්නේ නැතිනම්,
දසුනන් ප්‍රිය ද නොපිරිය වග නැත අගයන්!

නහයට වැදුන ගඳ සුවදද වගක් නැත.
දිව උඩ තබන රස නොමරස ගැටෙනු නැත,
සවනට වැටෙන හඬ මිහිරිද කමෙක් නැත,
මෙ කයට සැපක් නොසැපක් යනු ශුන්‍ය ඇත.

මෙලෙසට මනස ඇතිනම් දිවි තිබෙන තුරා,
එතෙරට යැවෙන ශක්තිය අඩු කෙලෙස් දරා
මම ලෙස පැවති අදහස නිරතුරුව සදා,
ධම, ඔබ පිහිට සමගින් අඩු කරමු මෙදා!