නුඹට නෑකම් කියාගෙන තනි කෙල්ල
මගෙ රන් කඳවුනා.
සඳට ඉරබටු තරුවටත් වැඩියෙන් සෙනේ
දිය ඉහිරුනා.
මැදට හදවත උදේ දහවල රැයත් ප්‍රේමය
හැඩවුනා.
මලට ඹඹරෙකු ලෙසින් සෙනෙහස රොනට
පැණිවද ඉතිරුනා.

කුමට කවිපද මෙමට ගැයුමට දුටුව සිව්පද
රස නුඹයි.
සැමට නෙත හැර යලිත් බැලුමට හිතෙන
තරමට නුඹ හැඩයි.
දමට මල්දම් පිච්ච සේපාලිකා ගෙලවට දැමු
ගොඩයි.
නමට කිරි ඉතිරුනේ නැතිවද සුමට සඳඑළි
පොරි ගොඩයි.

දිනෙක ඔය පැල වෙතට ආවෙි ඉන්න සතුටින්
සෙනෙහෙ වපුරා.
වැලක එතුනට පරාගන මල් තනිව
නොපිපෙයි දනිමි ඉඳුරා.
මලක පිපි අහවරේ ගෙඩි නැති කරුමෙ
වරදලු මමය හතුරා.
පැලක ගෙවු දීගයට සමු දෙමි බින්න
කරු නම මකමි කඹුරා.

නුඹගේ මහගෙයි යාලත්තේ ගැසු තල
අත්ත හුළු එළිය ගත්තා.
අඹුගේ සිහිනය කඳුල අතරින් මකා
දුකසේ පනිමි ඉත්තා.
සැමගේ ඔච්චම් ඉවසපන් සඳ සරුව
හොඳ කල නුඹට ඇත්තා.
මවගේ මල්ලිගෙ පුතුට කනවැන්ඳුමි
දෙනවලු හෙට තාත්තා.

තොටුපලේ පත සියඹලාවෙි හයිය ලණුවෙන්
ඔරුව බැන්දා.
අඩුකුලේ තොටියා මමයි මගෙ ඇටඹ ලී සවි
හබල බින්දා.
අතුපැලේ හෙට තවත් තොටියෙක් දිය කලත්තයි
පෙති නො රිද්දා.
ඇතුකුලේ ⁣පුතු නුඹට ලැබියන් දොසක් නොකියමි
මෙන්න වැන්දා.