පෙරහුරුව - -කංචනා කුමාරි දොඩංගොඩ - පන්නිපිටිය

ඉරිතැලුනු කැඩපතට එබෙමි
කෝපයෙන් ඉඟි බිඟි පා සිනාසෙමි
දකුණැස වසා වමැසින් ඉඟි මරමි
දෙතොල උල්කර තොත්තුවක් පාමි

අල්ලට ගෙන හාදු අහුරක්
සුළඟට විිසි කර සැනෙකින්
අල්ලගන්නා තෙක් කවුරුවත්
පාමි කිංකිණි බොරු සිනා රැල්

පාට කල,මගෙ නොවුු වරලස
එහෙ මෙහෙට සොලවා දඟයට
ඉරිතැලුනු වියපත් දෙඅදර
පෙම් මදිරා පොවා ගනිමි තෙත්.කර

තුන් හතර පොලකින්ම කැඩිි ගිය
නැවත නැවතත් මැහුම් ගිය
මිරිවැඩි තුලට පා ඔබමි
බිඳුණු විලුඹට සාප කර

අඩියටම සිඳී ගිය
බෝතලයට ඔබා අතැගිලි
සුවද පොල්තෙල් ඇබිත්තක් ගෙන
අතුල්ලා බාහු මත
රදවා ගනිමි දිස්නය
දිලිසෙන සියල්ලම
රත්තරන් නොවුුවද

ඊයේ සවස සේදුු
තවමත් හොඳින් නොවෙිලුනු
ගැඹුරට කර කැපුු
රතුපාට කලු ගවුම
ඉරෙන්නට නොදිි
ඇඳගනිමි සීරුවට

හිස නර අකලට පැසිි ගිය
ගතත් කොපුලත් හැකිලුන
දෙපා පණ නැති
රෝද පුටුවේ නිදන දෙවිඳුන්
දෙපා නමදිමි
නලල සිපගෙන

සිරි කරගෙන කඳුලුු වැසි හද තුල
අගුලු නොදැමුු මහ දොර වසාගෙන
හඹා යමි සලෙල ගොදුරක් සොයාගෙන
නොඇසේය හිින් හිරිපොද වැස්ස
හෙමින් ඉකිබිදන හඬ