පියලි දෙපියලි වෙවී වැඩුණු මහ තුරු හිසක්
සෙවන දී උස් මහත් කර බොහෝ කුඩා වුන්
අතු පතර අවසඟව බිඳී ලොකු කුඩා මුල්
සනාතන දම් කියයි ගිලිහෙමින් ශේෂ පත්..

පුබුදු වී එන රිවිර සේ කිරණ විහිදුවා
එලි කලා මංපෙතක් විදුකිරණ පතුරුවා
මාවතේ යනෙන මග කටු කොහොල් ඉවතලා
ජීවිතේ එලිකරන පහන් වැට සේ වුනා..

කාලයේ වැලි තලා මත දෙපා නැගි බිමේ
මංලකුණු වියැකිලා ගත විඩාවක් දැනේ
හැකි දාට බැරි දෙයක් නැති නමුත් ජීවිතේ
බැරි දාට රජෙක් මුත් දිවි ගෙවයි හාමතේ..

මල් දළුත් පලත් දී පැවැත්මට ලෝකයේ
ගිමන් හරිනා දිනක තනිව හිඳ සයනයේ
සද් අසද් බව හැඳින පිරූ රන් මිනිස් දම්
පමණි සතු සැනසිල්ල ලන්න අවසන් සුසුම්..