සෙනෙහෙන් බැදුනෙ මල් පීදෙන වෙසක් මහේ
කැන්දන් ගියේ පලවෙනිදා බිනර මහේ
නුබටම බැදුන මගේ හිත නෑ වෙනත ගියේ
නුබෙ හැඩ රුවයි හදවත පතුලේ කෙටුනේ.

පුපුරා ගියත් දුක නුබ හදවත පතුලේ
දෙදරා ගියත් තරතස නුබෙ කය ඇතුලේ
වාන් දමා ගැලුවත් කදුලැලි පතුලේ
සිනහව පමනි නිතරම නුබෙ ලග තිබුනේ.

මට නුබ මහ මෙරකි මා ඉවසන නිතර
අදුනන මගේ සිතුවිලි අඩුවක් නැතුව
පිටදී දුකට නොදැනෙන සේ අප රකින
දෙවියෙකි හිමියනී නුබ පොලවේ සරන

සිනහා තනන්නට රහසින් සුසුම් ලන
මහ ජල කදකි ජීවිත කෙත සරු කරන
නුබෙ උරහිසේ හිස රදවා නිදන විට
රැජිනක් මෙන් දැනේ සේනා මැද හිදින.

විටකදි පිට කරන තරහා නුබේ මත
ඉවසන අපූරුව පුදුමෙකි තපස් රැක
කෑ ගැසුවත් දෙදරා යන්නට වහල
මුනිවත රකින හැටි පුදුමෙකි පිරිමි නුබ

ගෙවුනත් වසර ගනනක් අතිනත රැගෙන
වාගෙයි හැගුම් කාලෙදි මම පෙම් කෙරුව
යන දවසකදි සසරින් මිදිලා දෙදෙන
යන්නට පතමු යන තැනකට දෙඅත් බැද