අහල තිබුණාට ඔබ, දැක ඇද්ද
මට සිතේ...
නහල දිවි සතුටුවූ, 'සර්පයා'
මෙහි වෙතේ...
පහල වූ මුලින් ලොව, දෙදෙන ගැන වෙයි පොතේ...
ඉහළ ලෙස තුටු වුනත්, එලෙස අද නම් නැතේ...

'ඒව' හා 'ආදම්'ට දෙවියො කියුවලු දිනක්...
"කෑවහොත් අර ඇපල්, බලාගෙන !" එය අණක්...
දෑව මුත් හද, දෙදෙන යොමා ඒකට කනක්...
පෑව මුවෙ මඳහසක් රැකගන්න තම පනක්...

පලදාව දකිනමුත් ඇපල් ගසෙ හැමදාම...
කලක් ගතවූ පසුත් කෑවෙ නෑ
එය තාම...
නිල බලා 'සර්පයා' ආදරෙත්
පා බෝම...
බලකරේ කනු කියා, එනිස සිදු
වුනි කෑම...

නොකන ලෙස වූ තහංචිය
බිඳපු පාපේ...
මකනු බෑ ලොවටමයි බල
පෑවෙ සාපේ...
නිකමටයි ලියවුනේ දුටු
කලදි රූපේ...
ලක අපිත් ගෙවනවද
දෙවිඳුන්ගෙ කෝපේ...