විදසුන් වඩා සඳ බුදු වී පිරිනිවුණ
වලසුන් දෙදෙන හැරගිය අහසක තරුණ
දිලිසුම් ධූමකේතුව පපුවට අනින
සිහිසුන් කළ පසුය ඉහිනුයේ මල් තුහින

උඩුබැලි අතට හිදිමින් සයනෙක දිරණ
අඬු අග රටා පැටලෙන දැලකිය වියන
පඬු පැහැ විරාගෙක දල්වාගෙන නයන
දඬුවැල් බෑ පැණිය සඟවා ගමි යහන

ගණ කළුවරේ එල්ලී මී රස කරඔ
වන වවුලනේ කෙලෙසක ඔතරම් සරඹ
උණ පඳුරකට මුමුණා කවි ගී පොළඹ
පණ අදිනවා කදුරක් හොලවා සළඹ

වැහි පණිවුඩ රැගෙන මොරගාගෙන පියඹ
වැහි ළිහිණියෙකි හොයනා නැතිවුණ පියඹ
ඇහිපිය ගැහෙන කාලය පිට නැග වෙළඹ
ගැහි ගැහි තෙමුණ වැහි සිහිවෙනවා කොළඹ

ඇහැ පියවමියි ඒ අත මේ අත ඇවිද
වැහැරුණ බදාමෙට පිට හෙව්වමි නොනිද
පැහැබර ගමන් යන ලෙස උදයෙම ඇවිද
නැහැ පුඩු සිඹියි අල කිරි හොද්දක සුවඳ

මුඵ රෑ පුරා විඳිමින් අහසක ගැහැට
උඵ වහලයෙන් වැගිරෙයි තවමත් කහට
එළු මවකගේ ආදර ඇමතුම් බහට
තළු මරමින් උරයි කිරි පැටවකු රහට

දවටා චීත්තය අම්මා මල් ඇතිරෑ
රවටා ඉඟුරු සුවදීන් ඇල් දිය පුපුරු
තොල ගෑ විටෙක අහුවෙයි පෙරදින ඉතුරු
මොරගා පිළිස්සුණ වෙනිවැල් ගැට පතුරු

රැලි බුරුල් පාදනා ඇටිකුකුළු හඬට
ගොඵ බෙල්ලෙකිය ඇදෙන මර බයේ ඇදට
බුඵ ගහේ දිරාගිය අත්ත මත හොරට
සළු හොයා ගත් එකෙකි පිහාටුව සුදට

තිත් මැකුණු ගේ කුරුලු මුටිටියේ ගුලට
අත් දෙකෙන් පුරවලා පිදුරු නැටි හැඩට
අත්තිකාරම් බඳින කිරිල්ලකි හෙටට
පැත්තකින් ගැරඬි හැව නටයි තා ලෙකට