නීල නුවන් පුරා සලමින් ඒ රඟ මඬල
සීල වුව මගෙත් කරවන හද සසල
සේල සුදු මුදු ගැබ පුරා කරනා පතල
ආල හැඟුම් සොලවන වුව කුළු විසල

ගිගුම් දී බෙර හඬට පා තබන පද කාලයට
බිඟුම් වුව මත්කරන මුමුනනා නද තාළයට
රැඟුම් දෙන ඔබ දෙවුර නලවන ගෙල මාලයට
හැඟුම් වෙන කෙසේ පවසමිද මතුවුන ආලයට

කොතෙක් කල් ගෙවා දැමුවද රන් චීවරයෙ බර
මෙතෙක් ආ මග නිවා දැමුමට සසර වෙර දර
නෙතෙක් නැත නෙතේ බැඳි හැඩ නොයෙක් වර
කතක් නොම වේද කළ මෙ මිහි මඬල සුර පුර

රැඟුම් කළ දවස අමතක කරනුයෙ නොලසා
හැඟුමි බරව එය කියනුය මෙලෙසා
වැඳුම් පිදුම් ලැබුවද නිසි කළ නිසි විලසා
රිදුම් දෙන හැඟුම් පවසමිද මා වෙන කෙලෙසා

හදසින් රඟන නාලිය කිම බඳු සේය
මසැසින් දකින කිඳුරිය වන සිත් සේය
දුරැසින් බලා වූව රුව වරු එකසේය
මනසින් පෙරුම් පිරුමට වූව දුක සේය